(ଅଣୁ-ଗଳ୍ପ)
ଲେଖକ : ସରୋଜ କୁମାର ମହାନ୍ତି
[ଭାଷା ଆନ୍ଦୋଳନର ସକ୍ରିୟ ସାଥୀ, ସରୋଜ କୁମାର ମହାନ୍ତି ଓଡ଼ିଆ ଜାତିକୁ ଭାଷାମନସ୍କ କରିବା ପାଇଁ ଯେଉଁ ଉଦ୍ୟମ କରୁଛନ୍ତି ଏହି ଅଣୁଗଳ୍ପଟି ତହିଁର ଏକ ଅଂଶ । ]
ଓଁର ଆଜି ଖଡ଼ିଛୁଆଁ ଥିଲା । ଅବଧାନେ ଯେତେଥର ତା’ ହାତଧରି କଳା ସିଲଟ ଉପରେ ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ,ମହେଶ୍ୱର ଲେଖି ଗୋଲ ବୁଲେଇଲେ ବି, ସେ କିନ୍ତୁ ବାରମ୍ବାର ଶିବ, ଗଣେଶ,କୃଷ୍ଣ କହୁଥିଲା । ସମସ୍ତ ଚେଷ୍ଟା ସତ୍ତ୍ବେ ସେ ତା’ ନିଜ ଜିଦରେ ଅଟଳ ଥିଲା । ଘରେ ସମସ୍ତେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ପଡିଲେ।
ଅଫିସ କାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହି ରାତିରେ ଘରକୁ ଫେରିଲେ ତା’ ବାପା । ସବୁ କଥା ଶୁଣିସାରି, ଖୁବ ଜୋରରେ ହସି ଉଠିଲେ । ପୁଅ ପରେ, ବାପାର ଏପରି ଆଚରଣ ଅବୋଧ୍ୟ ଥିଲା ।
“ପୁଅ ମୋର ଅଜା, ଆଈଙ୍କ ପ୍ଲେ-ସ୍କୁଲରେ ଏତେ କଥା ଶିଖିଲାଣି ! ଅଯଥା ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ କରି ଲାଭ କଣ? ମୋ’ ଘରେ ଥିବା ଏହି ସୁନ୍ଦର ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ପାଠ ପଢ଼ା ସରିଲେ, ବାକି କଥା ଆଗକୁ ଚିନ୍ତା କରିବା । ମୋ’ ପୁଅର ପାଠ୍ୟକ୍ରମ ବଦଳି ଯାଇଛି । ତେଣୁ ସେ ନୂଆ ପାଠ୍ୟକ୍ରମ ଅନୁସାରେ ଶିବ,ଗଣେଶ, କୃଷ୍ଣ କହୁଛି ।
ଏତିକି କହି ତା’ ବାପା ହସି ହସି ଚାଲିଗଲେ,ଗାଧୁଆ ଘରକୁ ।
ସମସ୍ତେ ଚକିତ ।