ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକ
ଓଡ଼ିଆ ଜାତି ବିରୁଦ୍ଧର ଯେଉଁ କୁତ୍ସିତ ଅପରାଧ ଓଡ଼ିଶା ବିଧାନସଭାରେ ଘଟିଗଲା ତାହାର ସାମାନ୍ୟ ଆକଳନ କରିବା ପାଇଁ ଭାଷା ବିଧେୟକ ସହ ସେହି ଏକା ଦିନରେ ପାରିତ ହୋଇଥିବା ଅନ୍ୟ ବିଧେୟକଗୁଡ଼ିକୁ ଆମେ ମିଳାଇ ଦେଖିବା ଅକବଶ୍ୟକ ।
ଅନ୍ୟ ବିଧେୟକରେ ନ ଥିଲା, ଏଥିରେ ଥିଲା । କାହିଁକି?
ସେଦିନ ୧.୫.୨୦୧୮ ତାରିଖରେ ବିଧାନସଭା ସମ୍ମୁଖରେ ‘ଓଡ଼ିଶା ସରକାରୀ ଭାଷା (ସଂଶୋଧନ) ବିଧେୟକ,୨୦୧୮’ ଏକ ମାତ୍ର ବିଧେୟକ ନ ଥିଲା । ଆହୁରି ୪ ଗୋଟି ବିଧେୟକ ସେଦିନ “ବିଚାର ଓ ପାରିତ” ହେବା ପାଇଁ ଥିଲା ଏବଂ ବିଚାର ବିତର୍କ ଶେଷରେ ପାରିତ ବି ହୋଇଥିଲା । ସେଗୁଡ଼ିକ ହେଲା – (୧) ଓଡ଼ିଶା ଦୋକାନ ଓ ବାଣିଜ୍ୟିକ ପ୍ରତିଷ୍ଠାନ (ସଂଶୋଧନ) ବିଧେୟକ, ୨୦୧୮; (୨) ଓଡ଼ିଶା ବିଧାନସଭା ବାଚସ୍ପତିଙ୍କ ଦରମା ଓ ଭତ୍ତା (ସଂଶୋଧନ) ବିଧେୟକ, ୨୦୧୮; (୩) ଓଡ଼ିଶା ବିଧାନସଭା ଉପବାଚସ୍ପତିଙ୍କ ଦରମା ଓ ଭତ୍ତା (ସଂଶୋଧନ) ବିଧେୟକ, ୨୦୧୮ ଓ (୪) ଓଡ଼ିଶା ମନ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କ ଦରମା ଓ ଭତ୍ତା (ସଂଶୋଧନ) ବିଧେୟକ, ୨୦୧୮ ।
କେଉଁ ତାରିଖରେ କେତେବେଳେ ଅନୁଷ୍ଠିତ କେଉଁ ସଂଖ୍ୟକ ମନ୍ତ୍ରୀମଣ୍ଡଳ ବୈଠକରେ ଗୃହୀତ ପ୍ରସ୍ତାବ ଅନୁସାରେ ସେଗୁଡ଼ିକ ଭିତରୁ କେଉଁ ବିଧେୟକ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଥିଲା ତାହା ଏହି ୪ ଗୋଟିଯାକ ବିଧେୟକରୁ କୌଣସି ଗୋଟିକର “କାରଣ ଓ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କଥନ”ରେ ବି ଲେଖା ହୋଇନାହିଁ । କେବଳ ଏହି ଗୋଟିକମାତ୍ର ବିଧେୟକ – ‘ଓଡ଼ିଶା ସରକାରୀ ଭାଷା (ସଂଶୋଧନ) ବିଧେୟକ, ୨୦୧୮’ର “କାରଣ ଓ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କଥନ”ରେ ଲେଖା ହୋଇଛି, “ତା୨୬.୧୨.୨୦୧୭ରିଖରେ ଡିବା ଘ ୧୧.୧୫ ମିନିଟ ସମୟରେ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୋଇଥିବା ମନ୍ତ୍ରୀମଣ୍ଡଳର ୫୧ତମ ବୈଠକର ନିଷ୍ପତ୍ତି ଅନୁସାରେ” ଏହି ବିଧେୟକ ପ୍ରଣୀତ ହୋଇଛି? ଏ ବ୍ୟତିକ୍ରମ କାହିଁକି?
ଯେଉଁମାନେ ପଞ୍ଚଦଶ ବିଧାନସଭାରେ ଏ ଜାତିର ସର୍ବୋଚ୍ଚ ନିୟନ୍ତା ଭାବେ ଝଲସୁଥିଲେ , ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ କେହି ବି ଏହି ତାରତମ୍ୟ ଉହାଡ଼ରେ ଲୁକ୍କାୟିତ ଥିବା ଅଭିସନ୍ଧି ପ୍ରତି ଦୃଷ୍ଟି ଦେଲେ ନାହିଁ , ଯଦିଓ ଏହି ଲୁକ୍କାୟିତ ଅଭିସନ୍ଧି ସମ୍ପର୍କରେ ସେମାନଙ୍କୁ ମୁଁ ଅବଗତ କରାଇଥିଲି ମୋ ଲେଖା ମାଧ୍ୟମରେ ଓ ଅଧିକାଂଶଙ୍କୁ ବ୍ୟକ୍ତିଗଳ ଭାବେ । ଏହା ଓଡ଼ିଆ ଜାତି ବିରୁଦ୍ଧରେ ଓ ଓଡ଼ିଶା ବିଧାନସଭା ବିରୁଦ୍ଧରେ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ଏକ କୁତ୍ସିତ ଓ ଭୟଙ୍କର ଅପରାଧ ଥିଲା । ଏହା ଥିଲା ଏକ କ୍ୟାବିନେଟ୍ ସ୍କାମ୍ । ଏହା ଥିଲା ୧୪.୩.୨୦୧୮ ତାରିଖରେ ଅନୁଷ୍ଠିତ କ୍ୟାବିନେଟ୍ ପ୍ରସ୍ତାବକୁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅନଧିକୃତ ଭାବେ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ଲୁଚେଇ ଦେଇଥିବାର ଜଘନ୍ୟ ଅପରାଧ । ଏବଂ ବିଧାନସଭାକୁ ଏହି ସର୍ବାଧିକ ପ୍ରାସଙ୍ଗିକ କ୍ୟାବିନେଟ୍ ପ୍ରସ୍ତାବ ସମ୍ପର୍କରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ ଅନ୍ଧକାରରେ ରଖି ଦୁରଭିସନ୍ଧି ସହ ବିଭ୍ରାନ୍ତ କରିଥିବାର ଅପରାଧ । ଏତଦ୍ଦ୍ବାରା ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ବିଧାନସଭାକୁ ନିଜ ଜାଲିଆତିର ଶିକାର କରିବାକୁ ଯାଉଥିବା ମୁଁ orissamatters॰comରେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଅଭିଯୋଗ କରିଥିଲି । ଶୀର୍ଷକ ଥିଲା, ‘A FRAUD PERPETRATED BY THE CM ON THE CABINET’ , ଯାହାର ନକଲ ମୁଁ ବହୁ ବିଧାୟକଙ୍କ ହାତରେ ବି ଦେଇଥିଲି ଓ ଏହି ଜାଲିଆତି କବଳରୁ ଓଡ଼ିଶାକୁ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ସେମାନଙ୍କୁ ନିବେଦନ କରିଥିଲି । ଦଳମତ ନିର୍ବିଶେଷରେ ବିଧାନସଭାର ସଭ୍ୟମାନେ ଏବଂ ମନ୍ତ୍ରୀମାନେ ଓଡ଼ିଶା ପ୍ରତି ପ୍ରତିବଦ୍ଧ ହୋଇ ରହିବା ଅପେକ୍ଷା ,ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ବଶମ୍ବଦ ହୋଇ ରହିବାକୁ ଏତେ ବ୍ୟଗ୍ର ଥିଲେ ଯେ, ଉପରୋକ୍ତ ଦୃଶ୍ୟମାନ ଜାଲିଆତି ଓ ବ୍ୟତିକ୍ରମ ସତ୍ତ୍ୱେ ଏହି ବିଧେୟକର “କାରଣ” ଭାବେ ତହିଁର ‘ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଓ କାରଣ କଥନ’ରେ ଅବିଚ୍ଛେଦ୍ୟ କରାଯାଇଥିବା କ୍ୟାବିନେଟ ପ୍ରସ୍ତାବଟିକୁ ବିଧାନସଭାରେ ଉପସ୍ଥାପିତ କରିବାକୁ ଉପସ୍ଥାପନକାରୀ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ କହିବାକୁ ଓ ୧୪.୩.୨୯୧୮ର କ୍ୟାବିନେଟ ପ୍ରସ୍ତାବ କୁଆଡ଼େ ଗଳବୋଲି ତାଙ୍କୁ ପଚାରିବାକୁ ସାହସ କରିପାରିଲେନାହିଁ । ସେମାନେ ଯଦି ଏହି ଅପରାଧ ସହ ହାତ ମିଳେନାଥାନ୍ତେ , ତେବେ ଓଡ଼ିଆ ଜାତି ବିରୁଦ୍ଧରେ ଚାଲିଥିବା ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର ଧରା ପଡ଼ିଯାଇଥାନ୍ତା ଓ ଓଡ଼ିଶା ସରକାରୀ ଭାଷା ଆଇନର ଶିରଛେଦ କରିବାକୁ ଅଣଓଡ଼ିଆ / ଇଂରାଜିମନସ୍କ ଅମଲାତନ୍ତ୍ର ଦ୍ଵାରା ପରିଚାଳିତ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ସକ୍ଷମ ହୋଇନଥାନ୍ତେ ।
ଯଦି ଅନ୍ୟ ବିଧେୟକରେ ରହିଲା, ଏଥିରେ କାହିଁକି ନରହିଲା?
ସେହି ଏକା ଦିନ ଆଲୋଚିତ ଓ ପାରିତ ହୋଇଥିବା ଅନ୍ୟ ଏକ ଭାଷା କୈନ୍ଦ୍ରିକ ବିଧେଯକ ପ୍ରତି ଡୃଷ୍ଟି ଦେଲେ, ସରକାରୀ ଭାଷା କ୍ଷେତ୍ରରେ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ତଞ୍ଚକତାର ଭିନ୍ନ ଏକ ପାଖୁଡ଼ା ମେଲେଇ ହୋଇଯାଏ । ସେ ବିଧେୟକଟି ହେଲା ଓଡ଼ିଶା ଦୋକାନ ଓ ବାଣିଜ୍ୟିକ ପ୍ରତିଷ୍ଠାନ (ସଂଶୋଧନ) ବିଧେୟକ, ୨୦୧୮’ ।
ଗତ “ତା୨୬.୧୨.୨୦୧୭ରିଖରେ ଦିବା ଘ ୧୧.୧୫ ମିନିଟ ସମୟରେ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୋଇଥିବା ମନ୍ତ୍ରୀମଣ୍ଡଳର ୫୧ତମ ବୈଠକ”ରେ ୨୦ଟି ଭାଷାକୈନ୍ଦ୍ରିକ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନିଆଯାଇଥିଲା । ତହିଁର ୪ ନମ୍ବର ପ୍ରସ୍ତାବ ଅନୁସାରେ ଉପରୋକ୍ତ ବିଧେୟକଟି ଆଗତ ହୋଇଥିଲା । ତାହା ନିମ୍ନରେ ଉଦ୍ଧୃତ୍ତ ହେଲା :
“ସମସ୍ତ ଦୋକାନ ଏବଂ ବ୍ୟବସାୟିକ ପ୍ରତିଷ୍ଠାନରେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାର ନାମ ଫଳକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସମୟ ସୀମା ମଧ୍ୟରେ କରାଯିବା ବାଧ୍ୟତାମୂଳକ କରିବା ପାଇଁ ‘ଓଡ଼ିଶା ଦୋକାନ ଓ ବାଣିଜ୍ୟିକ ପ୍ରତିଷ୍ଠାନ ଅଧିନିୟମ, ୧୯୫୬’ରେ ଆବଶ୍ୟକୀୟ ସଂଶୋଧନ ଅଣାଯିବ । ଏଥିରେ ଖିଲାପକାରୀକୁ ଦଣ୍ଡର ବ୍ୟବସ୍ଥା ରହିବ । ଖିଲାପକାରୀଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ତଥ୍ୟ ଦାଖଲ କରିବା ପାଇଁ ଏକ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ପୋର୍ଟାଲ ପ୍ରଚାଳନ କରାଯିବ , ଯାହା ଫଳରେ ଏହାର ଅନୁପାଳନ ନିଶ୍ଚିତ କରାଯାଇପାରିବ ।“
ଏଥିରେ ଯେମିତି ଖିଲାପକାରୀଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡ ପ୍ରଦାନ ପାଇଁ ଆଇନ ସଂଶୋଧନ କଥା କୁହା ହୋଇଥିଲା, ସରକାରୀ ଭାଷା ସମ୍ପର୍କୀୟ ୩ ନମ୍ବର ପ୍ରସ୍ତାବରେ ବି ସେମିତି ଖିଲାପକାରୀଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡ ପ୍ରଦାନ ପାଇଁ ଆଇନ ସଂଶୋଧନ କଥା କୁହା ହୋଇଥିଲା । ମାତ୍ର ଏହି ଦୁଇ ପ୍ରସ୍ତାବ ଅନୁସାରେ ଏହି ଦୁଇ ବିଧେୟକ ଯେତେବେଳେ ସମାନ ସମୟରେ ବିଧାନସଭାରେ ରଖାଗଲା, ଦେଖାଗଲା ଯେ, ଦୋକାନ ଓ ବାଣିଜ୍ୟିକ ପ୍ରତିଷ୍ଠାନ ବିଧେୟକରେ ଦଣ୍ଡର ସ୍ୱରୂପ ଓ ସୀମା ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ କରାଯାଇଥିବା ବେଳେ ସରକାରୀ ଭାଷା ବିଧେୟକରେ ତାହା ଆଦୌ ନଥିଲା ।
‘ଓଡ଼ିଶା ଦୋକାନ ଓ ବାଣିଜ୍ୟିକ ପ୍ରତିଷ୍ଠାନ ଅଧିନିୟମ, ୧୯୫୬’ର ଖିଲାପ କରାଗଲେ ଖିଲାପକାରୀକୁ ଅର୍ଥ ଦଣ୍ଡରେ ଦଣ୍ଡିତ କରାଯିବ ବୋଲି କହି ତାର ପରିମାଣ କେତେଟଙ୍କା ହେବ ତାହା ପ୍ରତିସ୍ଥାପନ ମାଧ୍ୟମରେ ସ୍ପଷ୍ଟ କରି ଦିଆହୋଇଥିଲା । ଯଥା –
“ଧାରା ୩୫॰ ଯଦି କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତି ଏହି ଅଧିନିୟମର କୌଣସି ବ୍ୟବସ୍ଥାର ଉଲ୍ଲଂଘନ କରନ୍ତି ତେବେ ସେ ଦୋଷୀ ସାବ୍ୟସ୍ତ ହେଲେ ପ୍ରଥମ ଥର ଅପରାଧ ନିମନ୍ତେ ଅନ୍ୟୂନ ଏକ ହଜାର ଓ ସର୍ବାଧିକ ଦଶ ହଜାର ଟଙ୍କା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜୋରିମାନାରେ ଏବଂ ଦ୍ଵିତୀୟ ବ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଅପରାଧ ନିମନ୍ତେ ଅନ୍ୟୂନ ଦୁଇ ହଜାର ଓ ସର୍ବାଧିକ କୋଡ଼ିଏ ହଜାର ଟଙ୍କା ଜୋରିମାନାରେ ଦଣ୍ଡିତ ହେବେ ।“
ଯଦି ‘ଓଡ଼ିଶା ଦୋକାନ ଓ ବାଣିଜ୍ୟିକ ପ୍ରତିଷ୍ଠାନ ଆଇନ’ ଦେହରେ ଅର୍ଥଦଣ୍ଡର ପରିମାଣ ଏପରି ଭାବେ ବିଧିକୃତ ହୋଇପାରିଲା, ‘ଓଡ଼ିଶା ସରକାରୀ ଭାଷା ଆଇନ’, ଯାହା ଓଡ଼ିଶାର ପିଣ୍ଡ ଆଇନ, ତହିଁରେ ତାହାର ଉଲ୍ଲଂଘନ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଅର୍ଥ ଦଣ୍ଡର ପରିମାଣ ବିଧିକୃତ ହେଲା ନାହିଁ କାହିଁକି ? ସେଦିନ “ବିଚାର ଓ ପାରିତ” ହେବାକୁ ଥିବା ସବୁ ବିଧେୟକଗୁଡ଼ିକ ଏକ ସଙ୍ଗେ ସବୁ ବିଧାୟକଙ୍କୁ ଦିଆଯାଇଥିଲା ଓ ବିଧାନସଭାରେ ଥୁଆ ହୋଇଥିଲା । ଆମ ବିଧାୟକମାନେ କାହିଁକି ଏହି ପ୍ରଶ୍ନ ତୋଳିଲେନି?
ବିଧାନସଭା ସମ୍ମୁଖରେ ସମାନ ସମୟରେ ରଖାହୋଇଥିବା ଏହି ଦୁଇଟିଯାକ ଭାଷାକୈନ୍ଦ୍ରିକ ବିଧେୟକରେ ଖାଲି ଆଖିରେ ଧରାପଡୁଥିବା ଏହି ଭିନ୍ନତାରୁ ଆଖି ଏଡ଼େଇ ନେବା ପାଇଁ ଭାଷା ବିଧେୟକଟିରେ ଯେହେତୁ ମନ୍ତ୍ରୀମଣ୍ଡଳର ପ୍ରସ୍ତାବର ଦ୍ଵାହୀ ଦିଆଯାଇଛି, ସେହେତୁ ଆମ ବିଧାୟକବର୍ଗଙ୍କର ସର୍ବନିମ୍ନ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଥିଲା ସେହି ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ପ୍ରସ୍ତାବଟି କଣ ଥିଲା ତାହା ଦେଖିବା । ସେମାନେ ଦେଖିଲେନି ।
କଣ ଥିଲା ସେଇ ପ୍ରସ୍ତାବ?
ପୁନରୁକ୍ତିର ବିଡ଼ମ୍ବନା ପ୍ରତି ସଚେତନ ଥାଇ, କେବଳ ଏହି ସ୍ଥିତିରେ ପ୍ରାସଙ୍ଗିକତା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ମୁଁ ସେହି ପ୍ରସ୍ତାବଟିକୁ ଉଦ୍ଧାର କରୁଛି । ତାହା ହେଲା:
“ସରକାରୀ ଭାଷା ଆଇନ ୧୯୫୪ରେ ସଂଶୋଧନ ଅଣାଯାଇ ବିହିତ ଦଣ୍ଡବିଧାନ ବ୍ୟବସ୍ଥା ସହିତ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାର ବହୁଳ ବ୍ୟବହାର କରୁଥିବା ବିଭାଗ ତଥା କର୍ମଚାରୀଙ୍କୁ ପ୍ରୋତ୍ସାହିତ କରାଯିବ । ଏଥିପାଇଁ ବିଭାଗଗୁଡ଼ିକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ମାନଦଣ୍ଡ ଓ କ୍ଷେତ୍ର ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ କରିବେ ।”
ଅର୍ଥାତ୍ ଯେଉଁ ବିଭାଗ ଏବଂ କର୍ମଚାରୀ ସରକାରୀ କାମରେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାର ବହୁଳ ବ୍ୟବହାର କରିବେ ସେହି ବିଭାଗକୁ ଏବଂ କର୍ମଚାରୀଙ୍କୁ ପ୍ରୋତ୍ସାହିତ କରାଯିବ, ଯେଉଁ ବିଭାଗ ଏବଂ କର୍ମଚାରୀ ବହୁଳ ବ୍ୟବହାର ନ କରିବେ ତାଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡିତ କରାଯିବ । ପ୍ରସ୍ତାବଟି “ତଥା” ଶବ୍ଦ ବ୍ୟବହାର କରି ବିଭାଗ ସହ କର୍ମଚାରୀଙ୍କୁ ଯୋଡ଼ିଛି । ବିଭାଗ ଦଣ୍ଡିତ ହେଲେ ସେ ଦଣ୍ଡ କି ଦଣ୍ଡ ହେବ? ମୁଁ ମୋ ପ୍ରସ୍ତାବିତ ନିୟମାବଳୀରେ, ଅର୍ଥଦଣ୍ଡର ଯେଉଁ ବ୍ୟବସ୍ଥା ରଖିଥିଲି , ଯାହା ହିଁ ଏତେ ବର୍ଷ ପରେ ଭାଷା ଆଇନ ସଂଶୋଧନ ପାଇଁ ସରକାରୀ ଉଦ୍ୟମର ଥିଲା ମୂଳଭିତ୍ତି, ତଦନୁଯାୟୀ ବିଚାରିଲେ, ବିଭାଗଗୁଡ଼ିକ ଅର୍ଥଦଣ୍ଡରେ ଦଣ୍ଡିତ ହେବେ ବୋଲି ମନେକରାଯିବା ସ୍ଵାଭାବିକ । ବିଭାଗଗୁଡ଼ିକ ଯେହେତୁ ଜନସାଧାରଣଙ୍କ ଅର୍ଥରେ ପରିଚାଳିତ , ସେହେତୁ ସେଗୁଡ଼ିକୁ ଅର୍ଥଦଣ୍ଡ ଦିଆଯିବା ଜନସାଧାରଣଙ୍କୁ ଅର୍ଥଦଣ୍ଡରେ ଦଣ୍ଡିତ କରିବା ସହ ସମାନ । ତେଣୁ ମୁଁ ମୋର ଉପର ସୂଚିତ ଲେଖାରେ ତାହାକୁ ବିରୋଧ କରିଥିଲି ଓ ମୋ ସହ ଏକମତ ହୋଇ ମୋର ସାଥୀମାନେ କଳା ପତାକା ଅଭିଯାନ ଜାରି ରଖିବାରୁ ରାଜ୍ୟ ମନ୍ତ୍ରୀମଣ୍ଡଳ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ୧୪.୩.୨୦୧୮ ତାରିଖରେ ଦଣ୍ଡବିଧାନ ପରିକଳ୍ପନାରୁ ବିଭାଗଗୁଡ଼ିକୁ ବାଦ ଦେଇ କେବଳ ପଦାଧିକାରୀ ଏବଂ କର୍ମଚାରୀଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡ ଦେବାର ପ୍ରସ୍ତାବ ଗ୍ରହଣ କରିଥିଲା । ଦୁଃଖର କଥା, ଏହି ପ୍ରସ୍ତାବକୁ କବର ଦିଆଯାଇ ୨୬.୧୨.୨୦୧୭ର ଓଡ଼ିଆଦ୍ରୋହୀ ପ୍ରସ୍ତାବ ଉପରେ ସଂଶୋଧନ ବିଧେୟକଟିକୁ ଠିଆ କରାଇଲେ ସରକାର ଓ ଓ ଆମ ବିଧାୟକମାନେ ଏହି ସ୍କାମ୍ ଜାଣି ମଧ୍ୟ ପଟି ଫିଟାଇଲେନାହିଁ !
ଆହୁରି ଦୁଃଖର କଥା , ବିଧେୟକଟିର ଚିଠା କରାଗଲାବେଳେ ଓଡ଼ିଆଦ୍ରୋହୀଙ୍କୁ ସୁହାଇବା ପାଇଁ ସେହି ପ୍ରସ୍ତାବରେ ଅନଧିକୃତ ଭାବେ ଅଦଳବଦଳ (tampering) ବି କରାଯାଇଥିଲା, ଯାହାକୁ ବିଧାୟକମାନେ ବିଧିସମ୍ମତ କରିଦେଲେ ! ବିଧାନସଭା ହୋଇଗଲା ଜାଲିଆତିର କମାରଶାଳ ! ଲଜ୍ଜା । (କ୍ରମଶଃ)
(୨୭.୫.୨୦୧୯)
