ନବୀନ ଏଥର ଋଣ ପରିଶୋଧ କରନ୍ତୁ


ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକ
ଓଡ଼ିଆ ଲୋକେ ପଞ୍ଚାଯତ ନିର୍ବାଚନରେ ବିଜେଡ଼ି ମୁଖ୍ୟ ତଥା ଓଡ଼ିଶା ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କୁ ଯେଉଁ ଦୟା ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିଛନ୍ତି, ତାହା ଅଭୂତପୂର୍ବ । ଅପଶାସନରେ ଭରପୁର ହୋଇଥିବା ସତ୍ତ୍ୱେ ନବୀନଙ୍କ ସପକ୍ଷରେ ଭୋଟ ଦେଇଛନ୍ତି ଗାଁ ଗହଳର ୫୩ ଶତାଂଶ ସରଳବିଶ୍ଵାସୀ ଅଶିକ୍ଷିତ ଓଡ଼ିଆ, ଯେଉଁମାନେ ନବୀନଙ୍କ ଠାରୁ ଋଣ ପରିଶୋଧ ହାସଲ କରିବାକୁ ଏତେ ବ୍ୟଗ୍ର ଯେ, ପୂର୍ବତନ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ମନମୋହନ ସିଂହ ଓ ତାଙ୍କ ଯୋତା ପିନ୍ଧି ଚାଲିଥିବା ବର୍ତ୍ତମାନର ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ନରେନ୍ଦ୍ର ମୋଦୀଙ୍କ ଦୁଇ ଜାତୀୟ ଦଳକୁ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରିଛନ୍ତି ।

ଯେଉଁ ପ୍ରଦେଶର ସେ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ, ସେ ପ୍ରଦେଶ ଦୟାର୍ଦ୍ର ଲୋକମାନଙ୍କ ପ୍ରଦେଶ । ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ନିଜ କାର୍ଯ୍ୟ ପରିଚାଳନା ପାଇଁ ସେମାନେ ବିଦେଶୀ ଶାସନ କାଳରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ପ୍ରଦେଶର ଆବିର୍ଭାବ ଘଟାଇଥିଲେ । କୁଳଗୌରବ ମଧୁସୂଦନ ଦାସ ଏ ଜାତିକୁ ଏଥିପାଇଁ ନେତୃତ୍ଵ ଦେଇଥିଲେ । ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ସମସ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟ ପରିଚାଳନା ହେଲେ ଆମ ଜାତିର ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ହଟିବ ବୋଲି ବିଶ୍ଵାସ ଥିଲା । ତେଣୁ ସ୍ୱଭାବକବି ଗଙ୍ଗାଧର ଲେଖିଥିଲେ, “ଶ୍ରୀ ମଧୁସୂଦନ ସର୍ବ ଗୁଣ ଯୁତ/ ଫିଟାଇବେ ପରା ସୌଭାଗ୍ୟର ପଥ ।”

ଏହି “ସୌଭାଗ୍ୟର ପଥ” ମଧୁବାବୁ ଫିଟାଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ବିଜୁ ପଟ୍ଟନାୟକ ବନ୍ଦ କରିଦେଇଥିଲେ ୧୯୬୩ରେ ଆମ ଭାଷା ଆଇନକୁ ଅବୈଧ ଭାବେ ସଂଶୋଧିତ କରି । ‘ବିଜୁଙ୍କ ଛୁରା’ ବହିରେ ମୁଁ ତାହା ସପ୍ରମାଣ ଦର୍ଶାଇଛି । ଓଡ଼ିଆ ଲୋକେ ତାଙ୍କୁ ଥରେ ଭୋଟ ଦେଲେ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଦୁଇଥର ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରୁଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ନବୀନଙ୍କ ଭାଗ୍ୟ ନିଆରା । ଲୋକେ ତାଙ୍କୁ ଏ ଯାଏଁ ସେପରି ଅଭିଜ୍ଞତା ନଦେଇ ଋଣଗ୍ରସ୍ତ କରି ରଖିଛନ୍ତି ।

ନବୀନବାବୁ ଋଣଗ୍ରସ୍ତ ଅବସ୍ଥାରେ ବିଦାହେବା ଉଚିତ ନୁହେଁ । ଏହା ମନସ୍ଥ କରି ଲୋକେ ତାଙ୍କୁ ପଞ୍ଚାଯତ ନିର୍ବାଚନରେ ବିଜୟୀ କରାଇଛନ୍ତି । କ୍ଷମତାରେ ରହିଲେ ସିନା ସେ ଋଣ ଶୁଝିବେ ! ସୁତରାଂ ଉଦାରଚେତା ଓଡ଼ିଆ ଜାତି ଋଣ ପରିଶୋଧ ପାଇଁ ନବୀନଙ୍କୁ ଏହି ଶେଷ ସୁଯୋଗ ଦେଇଛି ।

କେବଳ ଗୋଟିଏ କାମ କରି ସେ ଏହି ଋଣ ଶୁଝିଦେଇପାରିବେ । ତାହା ହେଲା, ଜାଲିଆତି ଦ୍ଵାରା ସେ ଭାଷା ଆଇନର ଯେଉଁ ଅପସାଂଶୋଧନ କରିଛନ୍ତି, ତାହା ପ୍ରତ୍ୟାହାର କରିବାକୁ ଓ ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟ କାମ ନକରିବ, ତାକୁ ରାଜ୍ୟଦ୍ରୋହୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଦେଶଦ୍ରୋହୀ ଘୋଷଣକରି ତଦନୁଯାୟୀ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଦଣ୍ଡ ବିଧାନ ପାଇଁ ଆଇନ ପ୍ରଣୟନ କରିବାକୁ ସେ ବିଧାନସଭାର ଆଗାମୀ ଅଧିବେଶନରେ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଇ ତଦ୍ଦୃପ ଆଇନ ପ୍ରବର୍ତ୍ତନ କରିପାରିବେ ।

ନିର୍ବାଚନ ଜିଣାରେ ଉଲ୍ଲସିତ ନହୋଇ ନବୀନ ଏହି ଋଣ ପରିଶୋଧ କାମ ଯେତେଶୀଘ୍ର କରିବେ, ସେତେ ଭଲ ।

ନିଦ ଭାଙ୍ଗ ଓଡ଼ିଆ ଜାତି, ଫକିର ମୋହନଙ୍କୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାର

ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକ 

[ଗତବର୍ଷ ଏଇ ଦିନେ, ୧୪.୧.୨୦୨୧ ତାରିଖରେ ଏହି ଲେଖାଟି ଫେସବୁକରେ ରଖିଥିଲି । ଆଜି ଏଠାରେ ତାହା ପ୍ରକାଶ କରୁଛି । ଇଂରେଜୀପଢୁଆମାନଙ୍କ ଦୌରାତ୍ମରୁ ଆମ ଜାତିକୁ ରକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ ଚାଲିଥିବା କଳାପତାକା ଅଭିଯାନ ଆଜି ୩୦୦୦ ଦିନରେ ପହଞ୍ଚିଲା ।]

ଆମ ଭାଷାର ଶାଶ୍ଵତ ପଥଦର୍ଶୀ ଫକୀରମୋହନ ଗପ ଲେଖିବା ପାଇଁ ‘ଡାକ ମୁନ୍ସୀ’ ଗପଟି ଲେଖିନଥିଲେ । ଲେଖିଥିଲେ ଇଂରେଜୀପଢୁଆଙ୍କ ଦୌରାତ୍ମରୁ କିପରି ଆମ ଜାତି ବର୍ତ୍ତିବା ଆବଶ୍ୟକ , ତା ପାଇଁ ଦେବାକୁ ଆମକୁ ଆବଶ୍ୟକୀୟ ଚେତନା ।

ନିଜର ଗୋଟିକମାତ୍ର ପୁଅକୁ ଇଂରାଜୀ ପଢାଇ ହାକିମ କରିବା ସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖି ହରି ସିଂହ ନାମକ ଡାକ ପିଅନଟିଏ ଯେଉଁ କଷ୍ଟ ସହିଥିଲା ତାହାର ବର୍ଣ୍ଣନା କରି ଫକିର ମୋହନ ଲେଖିଥିଲେ, ପୁଅ ଗୋପାଳ ହାକିମ ହୋଇଗଲା ପରେ ତା ହାବଭାବ ବଦଳିଗଲା । ତାଙ୍କ ଭାଷାରେ –

“ଏଣିକି ଗୋପାଳବାବୁଙ୍କର ଭାବ କିଛି କିଛି ବଦଳି ଗଲାଣି । ଏବେ ବାପକୁ ଦେଖିଲେ ମିଛଟାରେ ରଗ ରଗ ସିଁ ସିଁ ହୁଅନ୍ତି । ଏଟା ମୁର୍ଖ, ଇଂରେଜୀ ଜାଣେନାହିଁ – ମୂଲିଆ – ମଳିଆ ଲୁଗା ପିନ୍ଧିଥାଏ । ଏଟାକୁ ବାପ ବୋଲି ଡାକିବି, ଲୋକେ କଣ କହିବେ ! ସେଦିନ ଶିକ୍ଷିତା କେତେ ଜଣ ସ୍ତ୍ରୀଲୋକ ସେମିଜ ପିନ୍ଧି , ପୋଷାକ ପିନ୍ଧି ଠିଆ ହୋଇଥିଲେ – ବୁଢାଟା ଦିହରେ କୁରୁତା ନାହିଁ , ସେମାନଙ୍କ ଆଗ ଦେଇ ଚାଲିଗଲା । କି ଲଜ୍ଜା ! କି ଲଜ୍ଜା ! ଏଟାକୁ ବସାରୁ ନ ତଡ଼ିଲେ ଆଉ ଇଜ୍ଜତ ରହିବ ନାହିଁ ।
ଦିନେ ଡାକ ମୁନ୍ସୀ ବାବୁ ବାପକୁ କହିଦେଲେ , “ଦେଖ, ତୁମେ ମୋର କିଛି ଉପକାର କରିନାହଁ , ଇଚ୍ଛା ହେଲେ ବସାରେ ରହ, ନୋହିଲେ ଚାଲିଯାଅ । ଆଉ ଦେଖ, ବାବୁମାନେ ଆମ ଦୁଆରକୁ ଆସିଲେ, ତୁମେ ଘରୁ ବାହାରିବ ନାହିଁ ।” ଗୋପାଳ କଥା ଶୁଣି ବୁଢାର କାନମୁଣ୍ଡା ଭାଁ ଭାଁ କଲା , ଗୁମ୍ ହୋଇ ବସି ପଡ଼ିଲା । କାହାକୁ କହିବ? ପୁଅ କଥା; ଅଜାଗା ଘା ଦେଖି ହୁଏନାହିଁ , ଦେଖେଇ ହୁଏନାହିଁ ।”

କିନ୍ତୁ ଇଂରେଜୀ ପଢୁଆ ପୁଅ କଣ ଏତିକିରେ ଅଟକିଥିଲେ?

ଡାକ ମୁନ୍ସୀ ବାବୁ ବନିଗଲା ଉତ୍ତାରୁ ବାବୁ ଗୋପାଳଙ୍କର ଏକ ମଫସଲ ଡାକଘରର ମୁଖ୍ୟ ପଦକୁ ବଦଳି ହେଲା । ବାବୁ ଚହଟ ଚିକ୍କଣ ହୋଇ ବାହାରିପଡ଼ିଲେ ନୂଆ ଦାୟିତ୍ଵ ନେବାକୁ । ବାପକୁ ହୁକୁମ ଦେଇଗଲେ ପୁରୁଣା ବସାରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ଜିନିଷପତ୍ର ନିଜେ ମୁଣ୍ଡାଇ ନୂଆ ଠିକଣାରେ ପହଞ୍ଚାଇବା ପାଇଁ । କହିଦେଲେ ଯଦି ତା ନ ହୁଏ, ଯଦି ମୂଲିଆ କରି ସେ ଜିନିଷ ବୁହାନ୍ତି, ତେବେ ହରି ସିଂହ ସେ ମଜୁରି ପାଇଁ ନିଜେ ଦାୟୀ ହେବେ ।

ପୁଅକୁ ଇଂରେଜୀ ପଢେଇ ହାକିମ କରାଇଥିବା ବୁଢା ବାପ ଦୁର୍ବଳ ଶରୀର ସତ୍ତ୍ୱେ ମୁଣ୍ଡରେ ମୁଣ୍ଡାଇ ସେ ସବୁ ଜିନିଷ ନେଇ ପୁଅଙ୍କ ନୂଆ ବସାରେ ସଜାଡ଼ି ରଖିଲେ । ତା ପରେ କଣ ହେଲା ତାହା ଫକୀରମୋହନଙ୍କ ଭାଷାରେ ଜାଣନ୍ତୁ –

“ବୁଢା ଦେହରେ ମଫସଲ ପାଣି ଚଳିଲା ନାହିଁ । ଜର ହେଲେ ଖୁଁ ଖୁଁ କରି କାଶେ, ସେ କାଶଟା ରାତିକି ବେଶୀ ହୁଏ , ବାବୁ ଶୋଇବାରେ ହରକତ ହେଲେ । ପିଆନକୁ ଡାକି ହୁକୁମ ଦେଲେ, “ବୁଢାଟାକୁ କିଆବୁଦାରେ ଫୋପାଡ଼ିଦେଇ ଆସ ।”  ସେ ପିଅନଟା ମୁର୍ଖ ; ଇଂରେଜୀ ପଢି ନାହିଁ , ତାର ଗୋଟାଏ ଦେଶୀ ହୃଦୟ ଅଛି । ବିଚାର କଲା, “କଣ ଏ? ବୁଢା ରୋଗୀଟିକୁ କିଆବୁଦାରେ ଶୁଆଇଦେବି?” ଦିନେ ବୁଢାର ଭାରି ଜର , ତିନି ଦିନ ଖାଇନାହିଁ, ଅଧ ରାତି , ଅନ୍ଧାର, ଥଣ୍ଡା ପାଇ ବୁଢାର କାଶ ବଳି ପଡ଼ିଲା । ବାବୁ ତ ଭାରି ଖପା , ବୁଢା ଛାତିରେ ଦୁଇଟା ଇଂରାଜୀ ଘୁଷି ମାରିଲେ , ବିଛଣାପତ୍ର ବାହାରକୁ ଫୋପାଡ଼ିଦେଲେ । ବୁଢା ଗାଁକୁ ପଳାଇଲା ।”

ଆମ ଦେଶୀଇଂରାଜିଆ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ନବୀନ ପଟ୍ଟନାୟକ ଓ ତାଙ୍କ ଗୋଲମପଲ ଆମ ଭବିଷ୍ୟ ପିଢିକୁ ଯୁଆଡିକୁ ଠେଲିନେବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି , ସିଆଡେ କେବଳ ଗୋପାଳିଆ ଘୁଷି ମିଳିବ, ମଣିଷ ମିଳିବେନି ।

ହୁସିଆର ହୁଅ ଓଡ଼ିଆ ଜାତି, ଫକୀର ମୋହନଙ୍କୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାର ।

‘I’m fighting for Odia people & pride’ – Subhas Chandra Pattanayak to The Telegraph

ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକ 

ଭାଷା ଆନ୍ଦୋଳନ ୫୦୦ ଦିନ ଅତିକ୍ରମ କଲାପରେ ଭାରତର ଜାତୀୟ ଖବରକାଗଜ The Telegraph ଏକ ସାକ୍ଷାତ୍କାରରେ ମୋର ମତ ନେଇଥିଲେ , ଯେଉଁଥିରେ ବୈଷ୍ଣବ ଚରଣ ପରିଡା ଓ ଡଃ ଦେବୀ ପ୍ରସନ୍ନ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ଭୂମିକା ଓଡ଼ିଆରେ ଓଡ଼ିଶା ପରିଚାଳନା ପାଇଁ ପ୍ରତିକୂଳ ଥିବା ମୁଁ ସ୍ପଷ୍ଟ କରିଥିଲି । 

ଏହି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ୨.୯.୨୦୧୭ରେ ପ୍ରକାଶିତ ହେବା ପରେ ନବୀନବାବୁ ଜାଣିଯାଇଥିଲେ ଯେ, ତାଙ୍କ ସେହି ଭେଦିଆମାନେ ଭାଷା ଆନ୍ଦୋଳନକୁ ଭଣ୍ଡୁର କରିବାରେ ସଫଳ ହେବେ ନାହିଁ । ତା ପରେ ଆମ ଭାଷା ଆଇନକୁ ଅକର୍ମଣ୍ୟ କରିଦେବା ପାଇଁ ସେ ଚକ୍ରାନ୍ତ ଚଳାଇଲେ । ତଦନୁଯାୟୀ ୨୬.୧୨.୨୦୧୭ ତାରିଖରେ କାର୍ଯ୍ୟନିୟମାବଳୀର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଉଲଂଘନ କରି ପୁରୀ ଠାରେ ମନ୍ତ୍ରୀମଣ୍ଡଳ ବୈଠକର ନାଟକ କରା ହୋଇଥିଲା ଓ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଅବୈଧ ଶୈଳୀରେ ୨୦ଟି ଭାଷା ବିଷୟକ ପ୍ରସ୍ତାବ ଗ୍ରହଣ କରି ଓଡ଼ିଆ ଜାତିକୁ ବିଭ୍ରାନ୍ତ କରିବାକୁ ଅପଚେଷ୍ଟା ହୋଇଥିଲା । 

ସେହି ଅପଚେଷ୍ଟା ଉପରୁ ମୁଁ ପର୍ଦ୍ଦା ଅପସାରଣ କଲା ପରେ ମୋର ଦୁଇ ହାତ ତୁଲ୍ୟ ସହକର୍ମୀଙ୍କୁ କିପରି ସୁପାରି ଦେଇ ଭାଷା ଆନ୍ଦୋଳନକୁ ଭାଙ୍ଗିବା ଉଦ୍ୟମ କରିଥିଲେ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ତାହା ମୋ ପୁସ୍ତକ ‘ଦାନାର ତୋବଡ଼ା’ରେ ସପ୍ରମାଣ ଲିପିବଦ୍ଧ ହୋଇଛି । ଭାଷା ଆନ୍ଦୋଳନ ଚାଲିଛି ; ଓଡ଼ିଶାର ବିଭିନ୍ନ ସ୍ନାୟୁକେନ୍ଦ୍ରରେ ଚାଲିଛି କଳାପତାକା ଅଭିଯାନ । କିନ୍ତୁ ବେଳେବେଳେ ସାମାଜିକ ଗଣମାଧ୍ୟମରେ ମୋତେ କେତେକ ପ୍ରଶ୍ନର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବାକୁ ପଡୁଛି , ଯେଉଁ ପ୍ରଶ୍ନ ଏହି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ସମୟରେ ମୋତେ ଶ୍ରଦ୍ଧେୟ ସାମ୍ବାଦିକ ଶ୍ରୀ ମହାନ୍ତି ପଚାରିଥିଲେ ଓ ଯାହାର ନୀତିନିଷ୍ଠ ଉତ୍ତର ମୁଁ ଦେଇଥିଲି । 

ସୁତରାଂ ଏହି ଆଲୋକବର୍ଷୀ ସାକ୍ଷାତ୍କାରଟି ମୁଁ ଓଡ଼ିଶାର ଜନସାଧାରଣଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଆକ୍ଷରିକ ରଖୁଛି  । 

‘I’m fighting for Odia people & pride’

Subhashish Mohanty | Published 02.09.17, 12:00 AM

The movement to enforce Odia language in official work has crossed 500 days. Every day you organise demonstrations near Raj Bhavan pressing for the fulfilment of your demands. How do you manage to organise such protests and mobilise people for the cause on a regular basis?

I am not fighting alone for the cause. It’s for the people as well as for the Odia pride. People come on their own to register their names for these protests in which they carry black flags and march from the Assembly to Madhu Babu Square near Raj Bhavan to lodge their protest against the government’s apathetic attitude to the cause of Odia. Every day at 5pm, you will find people marching on the streets even if the weather conditions are adverse. Sometimes, police block our route to let the convoy of the chief minister and other VIPs pass. But we don’t mind. It’s a tapasya for us.

What is Bhasha Andolan demanding right now?

You must understand the sanctity of the movement. As a part of a greater strategy, the British had split the state into various parts. They took away the southern areas and merged it with Andhra Pradesh, some parts with Bengal, many parts with Bihar and Madhya Pradesh. In all these places, we turned into a linguistic minority. Later, the British ran the administrative work using English and Hindi. But sensing that Odisha was facing a major threat, one Dinabandhu Patnaik of Ghumsur called a meeting of the people residing along the Rushikulya river. They were of the view that if no action was taken to run the administration in our mother tongue, Odia would be destroyed and it would ultimately die an untimely death. Later, Madhu babu (barrister Madhusudan Das) and others set up Utkal Sammilani, which spearheaded the movement for the creation of a separate Odisha province on linguistic basis and the state was born on April 1, 1936. After Independence, freedom fighter Laxminarayan Mishra of Sambalpur, who had been to jail several times, moved a resolution in the Assembly on April 1, 1948, to declare Odia as the official language of the state. But he withdrew it because of pressure from several Odia stalwarts. In 1954, the state government, led by the first chief minister Nabakrushna Choudhury, got the bill passed (Odisha Official Language Act 1954) in the Assembly. There was a grace period of three years to implement the act. But, successive governments headed by Harekrushna Mahatab and Biju Patnaik did not implement it. I am currently exposing how Biju babu sabotaged the bid to implement the Odia language in official work through an amendment to the act in 1963.

But what is your demand?

The Odisha government, in response to our demand, has amended the act through an ordinance on May 21, 2016, so that rules can be framed for doing official work in Odia. But it has turned out to be a gimmick. We want a penalty provisions to punish those not following the law. If any government official failed to implement it, he should be heavily penalised. We have suggested a fine of Rs 10,000 for the first mistake, which may be compounded in the case of repeat offence. What is most interesting is that government accepted our demand and issued a notification. However, this notification has several loopholes that would make enforcement of penal provisions almost impossible.

You need a mindset to implement the Odia language. But do you think penal provisions will be a solution to the problem?

Most of the lower and middle-level government employees are Odias. Only a few IAS, IPS, IFS and IRS officers are non-Odias. They learn Odia before entering the regular service. It’s the officials who deal with the common people. The common people can better express their grievances in their mother tongue. We have to force officials to accept Odia but this can be achieved only through punishment. Once strict penal provision is implemented, the situation will change overnight. But in the case of people who don’t know Odia, officials can communicate with them in English. The officials must know that they are getting their salary from the tax payers’ money. We have suggested that a quasi-judicial body be set up to monitor all these things.

Former Rajya Sabha member Baishnab Parida has also launched a movement for Odia. Why don’t you two join hands?

Parida has never been in this agitation. In fact, the government used him to divert the attention of the public. One advocate Gajanan Mishra, who demanded that court work should be done in Odia language, had got two favourable orders from the high court, which said that the lower court work could be done in the Odia language. Once this was implemented, no one could stop the official work in Odia language. At this point, the Naveen Patnaik government roped in Baishnab Parida, who was earlier a communist, to divert the attention of the public on this issue. He was given a Rajya Sabha ticket. He was denied a ticket this time and he has started raising the issue that we have already raised.

But why can you not join hands with eminent linguist Debi Prasanna Pattanayak, who had worked hard for Odia language to get it the classical status?

Even though the chief minister framed wrong rules for the implementation of Odia, Pattanayak glorified the same by claiming that 84 per cent of Odias were happy with Naveen’s action. This is wrong. I can tolerate everything but not someone usurping our culture and history. He was included as a member of the committee set up by the Bhasa Pratisthana, to prepare a draft to be submitted before the Centre for giving Odia a classical status. But we were shocked to find that that the same draft was submitted by former Parliamentarian Ramachandra Khuntia before the Centre. We want to know which of the two drafts is original. Was it a case of same documents being used for making both the drafts? This is unethical.

What should be our medium of education?

It should be Odia. The students can learn and express themselves best in their mother tongue.

We are demanding implementation of Odia in official works, but we are sending our children to English medium schools. Even those in the frontline of the agitation have their children either studying in English medium schools or having passed out of them. Isn’t this hypocrisy?

We are not saying the English language should be completely banished from the state. Those who want to go abroad, they can learn English. About sending kids to English medium schools, I can say that as the government has failed to improve the standard of education in the government-run Odia medium schools, the parents have been forced to send their children to English medium schools. If the state government improves the conditions of the schools and teaching standards, there will be no problem in sending kids to Odia medium schools.

But our boys and girls cannot compete at the global level without being educated in English…

This is a wrong conception. Those who remain in the state government have to learn Odia. Those who settle abroad should learn English.

What would you have been had you not been in journalism?

I would have worked for the spread of Communism.

ଓଡ଼ିଆଭାଷାକୁ ନବୀନଙ୍କ ମରଣଆଘାତ -୧୧

ପୂର୍ବପ୍ରକାଶିତ ଉତ୍ତାରୁ

ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକ 

ପୂର୍ବରୁ ସୁଚାଇଛି କି, ମୋର ଏହି ସାମ୍ବାଦିକୀୟ ଉଦ୍ୟମର ଏକ ସମାନ୍ତରାଳ ଉଦ୍ୟମ ଚଳାଇଥିଲେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଆଇନ ବ୍ୟବସାୟ କରିବା ପାଇଁ ବ୍ୟଗ୍ର ଓକିଲ ଓ କବି ଗଜାନନ ମିଶ୍ର (ଯାହାଙ୍କୁ ମୁଁ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଭାଷା ତପସ୍ଵୀ ବୋଲି କହେ) । ତାଙ୍କ ମହକିଲମାନଙ୍କୁ ଓଡ଼ିଆରେ ନ୍ୟାୟ ଦେବା ପାଇଁ ତାଙ୍କ ଚେଷ୍ଟା ଟିଟିଲାଗଡ଼ ଅଦାଲତରେ ଖାରଜ ହୋଇଗଲା ପରେ ସେ ଓଡ଼ିଶା ଉଚ୍ଚ ଅଦାଲତର ଦ୍ଵାରସ୍ଥ ହୋଇଥିଲେ । ଏହି ଐକାନ୍ତିକ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ବ୍ୟର୍ଥ ହୋଇନଥିଲା । ଓଡ଼ିଶାର ଉଚ୍ଚ ନ୍ୟାୟାଳୟ ୧୨.୧.୨୦୧୨ ତାରିଖରେ ତାଙ୍କ ଉଦ୍ୟମକୁ ସମର୍ଥନ କରିଥିଲେ ନିମ୍ନୋଦ୍ଧୃତ୍ତ ଭାଷାରେ :

“Thus, while setting aside the impugned order, the learned Civil Judge (Sr.Divn.), Titilagarh is directed to follow the provisions contained in Section 137(3) of the Code of Civil Procedure and he shall reconsider the prayer of the petitioner for supplying her the Odiya version of the written statement filed by the defendant in C.S. No.50 of 2009 within a period of fifteen days from the date of receipt of this order.” (W.P. ( C ) No.139 of 2012).

ଏହି ନ୍ୟାୟିକ ଉପଲବ୍ଧି ଅଣଓଡ଼ିଆ ଅଧ୍ୟୁଷିତ ଓଡ଼ିଶା ଅମଲାତନ୍ତ୍ରକୁ ଚମକାଇଦେଇଥିଲା । ନ୍ୟାୟିକ ସ୍ତରରେ ଯଦି ଓଡିଆ ଭାଷା ପ୍ରୟୋଗ ହୁଏ, ପ୍ରଶାସନିକ ସ୍ତରରେ ତାକୁ ଅଟକାଇବ କିଏ? ତେଣୁ ଗଜାନନବାବୁଙ୍କ ଐତିହାସିକ ଉପଲବ୍ଧିକୁ ପରାଗଗ୍ରସ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ପାଖରେ ଅନୁଗୃହୀତ ରାଜ୍ୟସଭା ସାଂସଦ ବୈଷ୍ଣବ ଚରଣ ପରିଡ଼ାଙ୍କୁ କ୍ଷମତାସୀନ ଗୋଷ୍ଠୀ ବ୍ୟବହାର କରିଥିଲା । ସେ ‘ଭାଷା ସୁରକ୍ଷା ସମ୍ମିଳନୀ’ ନାମକ ଏକ ବୈଠକୀମଞ୍ଚ ସୃଷ୍ଟିକରି ଭାଷା ଆଇନ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ ହେଉ ବୋଲି ଦାବି କରୁଥାନ୍ତି ଓ ସରକାରୀ ପ୍ରୋତ୍ସାହନ ହେତୁ ତାହା ଗଣମାଧ୍ୟମରେ ପ୍ରସାରିତ ହୋଇ ଚାଲିଥାଏ । ସରକାରୀକଳ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ରହିଥାଏ , କାରଣ ୧୯୫୪ରେ ଭାଷା ଆଇନ (Orissa Official Language Act ,1954) ତତ୍କାଳ ଲାଗୁ ହୋଇସାରିଥିବା (“come into force at once”) ହେତୁ ବୈଷ୍ଣବବାବୁଙ୍କ ଦାବିର କୌଣସି ନୂତନତ୍ଵ ନଥାଏ । ଅଥଚ, ସେ ଓଡ଼ିଶାର ସରକାରୀ ପୋଷାମନା ଗଣମାଧ୍ୟମରେ ପ୍ରଚୁର ପ୍ରଚାର ଅର୍ଜନ କରୁଥାନ୍ତି ।

ଭିନ୍ନଭାବେ କହିଲେ, ଗଜାନନବାବୁଙ୍କ ଉପଲବ୍ଧିକୁ ପରାଗଗ୍ରସ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ସରକାରୀକଳ ତାଙ୍କୁ ଓ ସରକାରଙ୍କ ଅନୁଗତ ଗଣମାଧ୍ୟମକୁ ଉପଯୋଗ କରୁଥାନ୍ତି । ଲୋକଚକ୍ଷୁରେ ବିଶ୍ଵାସଭାଜନ ହୋଇ ରହିବାକୁ ସେ ନବୀନବାବୁଙ୍କୁ ମଝିରେ ମଝିରେ ଉତ୍କଟ ସମାଲୋଚନା ବି କରୁଥାନ୍ତି । ଅଥଚ ନବୀନ ବାବୁ ତାଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ କୌଣସି ଶୃଙ୍ଖଳାଗତ କାର୍ଯ୍ୟାନୁଷ୍ଠାନ କରୁନଥାନ୍ତି କି ତାଙ୍କର କୌଣସି ଅନୁଗତ ସେଥିପାଇଁ ବୈଷ୍ଣବବାବୁଙ୍କୁ ସମାଲୋଚନା କରୁନଥାନ୍ତି । କାରଣ ସେମାନେ ଜାଣିଥାନ୍ତି ଯେ, ସେ ତାହା ହିଁ କରୁଥିଲେ ଯାହା ସେ କରନ୍ତୁ ବୋଲି ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ଚାହୁଁଥିଲେ । ଗଜାନନ ବାବୁ ତାଙ୍କୁ “ଦୋମୁଣ୍ଡିଆ ବ୍ୟକ୍ତି” ବୋଲି ବର୍ଣ୍ଣନା କରି ମନ୍ତ୍ରୀସ୍ତରୀୟ କମିଟିରେ ତାଙ୍କ ସଦସ୍ୟତାକୁ ସରକାରଙ୍କ ଭାଷା ବିଦ୍ଵେଷୀ ଅଭିସନ୍ଧି ସହ ଯୋଡ଼ିଥିଲେ (ସମାଜ, ୧୦.୮.୨୦୧୫) । ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାର କାର୍ଯ୍ୟକାରିତା ଯଦି ତାଙ୍କ ପ୍ରକୃତ ଅଭିଳାଷ ହୋଇଥାନ୍ତା ସେ ଗଜାନନବାବୁଙ୍କୁ ସହଯୋଗ କରିଥାନ୍ତେ । ତା ନକରି ତାଙ୍କୁ ବିରୋଧ କରିଥିଲେ ଓ ତାଙ୍କ ଘରକୁ ଯାଇ ଭୟ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିଥିଲେ । (‘ଭାଷା ଆନ୍ଦୋଳନ ଓ ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେ’, ଗଜାନନ ମିଶ୍ର, ସମ୍ବାଦ ୧୯. ୧୦. ୨୦୧୭) । ଅତଏବ, ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ନ୍ୟାୟ ପାଇବା ପାଇଁ ଓଡ଼ିଆମାନଙ୍କ ଅଧିକାରକୁ ବିରୋଧ କରୁଥିଲେ ବୈଷ୍ଣବ ବାବୁ । ସାଧାରଣ ସରଳ ବିଶ୍ଵାସୀ ଓଡ଼ିଆ ଏହା ସହଜେ ଜାଣିପାରୁନଥିଲା । (କ୍ରମଶଃ)

ଓଡ଼ିଆଭାଷାକୁ ନବୀନଙ୍କ ମରଣଆଘାତ – ୧୦

ପୂର୍ବପ୍ରକାଶିତ ଉତ୍ତାରୁ 

ସୁଭାଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପଟ୍ଟନାୟକ 

ଓଡ଼ିଶାର ଭାଷାବିଦ୍ଵେଷୀ ସରକାର ଚମକି ପଡ଼ିଥିଲା, କାରଣ, ଆମ ଭାଷାକୁ ବିଜୁ ପଟ୍ଟନାୟକ କିପରି ଛୁରିମାରିଥିଲେ ଓ ବିଜୁ-ନବୀନ ବାପପୁଅଯୋଡ଼ିଙ୍କ ହେତୁ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା କାର୍ଯ୍ୟଭାଷା ନହୋଇପାରି କିପରି ବିପନ୍ନ ହୋଇ ପଡ଼ିଛି, ତାହା ମୁଁ ଏହି ବହିର ‘ପ୍ରାକ୍ କଥନ’ରେ ଦର୍ଶାଇଥିଲି । ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ପାଖଲୋକେ ତାଙ୍କୁ ବୁଝାଇଥିଲେ ଯେ, ସରକାରୀ ଦପ୍ତରରେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ କାମ କରିବାକୁ ଗୋଟେ ଆଦେଶ ଜାରି କରିବାକୁ ହେବ । ଫଳରେ ନବୀନଙ୍କ ୧୦ ବର୍ଷ ଶାସନ କାଳରେ ଯାହା ହୋଇନଥିଲା, ତାହା ହେଲା ୨୦୦୯ ନଭେମ୍ବରରେ, ତାଙ୍କ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀତ୍ଵର ତୃତୀୟ ପାଳିର ୬ ମାସ ପରେ । ନିମ୍ନ ସରକାରୀ ଦଲିଲ ଉପରେ ଦୃଷ୍ଟି ଦିଆଯାଉ :

ଓଡ଼ିଶା ସରକାର
ସାଧାରଣ ପ୍ରଶାସନ ବିଭାଗ
ନମ୍ବର -Co-ord-07/09 -22529 /Gen , Bhubaneswar , dated the 9th Nov. 2009
ପ୍ରାପ୍ତେଷୁ,
ସମସ୍ତ ଶାସନ ସଚିବ ।
ବିଷୟ – ସରକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟ ନିର୍ବାହରେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାର ପ୍ରଚଳନ ।
ମହାଶୟ,
ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ୍ରମେ ମୁଁ ଏହି ବିଭାଗର ତା ୨୧.୩.୯୫ରିଖ ପତ୍ର ସଂଖ୍ୟା ୫୩୪୫ ଓ ତା ୬.୫.୯୫ରିଖ ପତ୍ର ସଂଖ୍ୟା ୮୯୦୬ ପ୍ରତି ଦୃଷ୍ଟି ଆକର୍ଷଣ କରି ଜଣାଉ ଅଛି କି , ସରକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ପ୍ରଚଳନ ପାଇଁ (ଯେଉଁ) ଅନୁରୋଧ କରାଯାଇଥିଲା, ତଦନୁସାରେ ବିଭିନ୍ନ ବିଭାଗରେ ଅଧସ୍ତନ ଅଫିସମାନଙ୍କରୁ ପ୍ରାପ୍ତ ବିବରଣୀରୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଅନୁମେୟ ହେଉଅଛି କି ଏହି ବିଷୟରେ ଆଶାନୁରୂପକ ସଫଳତା ହାସଲ କରାଯାଇପାରିନାହିଁ । ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଚଳନ ପାଇଁ ବିଭିନ୍ନ ସଂଗଠନ ଦାବି କରିଆସୁଛନ୍ତି ।
ଏଣୁ ଅନୁରୋଧ କରାଯାଉଛି କି ଉକ୍ତ ବିଷୟରେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସଫଳତା ହାସଲ ପାଇଁ ନିଶ୍ଚିତ ଯତ୍ନବାନ ହେବେ ଓ ଏଥି ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଆବଶ୍ୟକୀୟ ନିର୍ଦ୍ଦେଶନାମା ମୁଖ୍ୟ ବିଭାଗୀୟ ଦପ୍ତର ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଅଧସ୍ତନ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟଗୁଡ଼ିକୁ ପ୍ରେରଣ କରନ୍ତୁ ।
ଆପଣଙ୍କର ବିଶ୍ଵସ୍ତ
ସ୍ଵା/ ବ୍ରଜ କିଶୋର ସାହୁ
୩୧.୧୦.୦୯
ଯୁଗ୍ମ ଶାସନ ସଚିବ

ଅତଏବ, ମୋ ଉପରୋକ୍ତ ବହି ପ୍ରକାଶ ପାଇବା ପରେ ପରେ “ବିଭିନ୍ନ ବିଭାଗରେ ଅଧସ୍ତନ ଅଫିସମାନଙ୍କରୁ” ସରକାର “ସରକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟ ନିର୍ବାହରେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାର ପ୍ରଚଳନ” ବିଷୟରେ ରିପୋର୍ଟ ତଲବ କରିଥିଲେ ଓ ସେମାନଙ୍କଠାରୁ “ପ୍ରାପ୍ତ ବିବରଣୀରୁ” ଅବଗତ ହେଲେ କି “ଏହି ବିଷୟରେ ଆଶାନୁରୂପକ ସଫଳତା ହାସଲ କରାଯାଇପାରିନାହିଁ ।“ ସୁତରାଂ ମୋ ବହି ପ୍ରକାଶ ପାଇବାର ଦୁଇ ମାସ ପରେ, ଅକ୍ଟୋବର ୩୧ ତାରିଖରେ ରାଜ୍ୟ ସରକାର ଏହି ପତ୍ର ସମସ୍ତ ଶାସନ ସଚିବଙ୍କୁ ପଠାଇଥିଲେ , ଯାହା ନଭେମ୍ବର ୯,୨୦୦୯ ତାରିଖରେ ନିର୍ଗତ ହୋଇଥିଲା । ଗୋଟିଏ ଐତିହାସିକ ସ୍ୱୀକାରୋକ୍ତି ପାଇଁ ଉପରୋଦ୍ଧୃତ୍ତ ପତ୍ରଟି ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ । ଏଥିରେ ୧୯୯୫ର, ଅର୍ଥାତ୍ ଜାନକୀବାବୁଙ୍କ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀତ୍ଵ କାଳର ଦୁଇଟି ନିର୍ଦ୍ଦେଶକୁ ସରକାର ଉଲ୍ଲେଖ କରିଥିବା ବେଳେ ସ୍ୱୀକର କରିଛନ୍ତି ଯେ, ନବୀନବାବୁ ଯେଉଁଦିନଠୁ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ହୋଇଛନ୍ତି ସେଦିନଠାରୁ ୩୧.୧୦.୨୦୦୯ ତାରିଖ ଭିତରେ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ସରକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ କୌଣସି ବ୍ୟଗ୍ରତା କେବେ ବି ପ୍ରକାଶ ପାଇ ନଥିଲା । ମୋର ଉପରୋକ୍ତ ପ୍ରାମାଣିକ ନିବନ୍ଧ ଯଦି ୧୧.୮.୨୦୦୯ରେ orissamatters.com ଏବଂ ୨୯.୮.୨୦୦୯ରେ scribd.comରେ ପ୍ରକାଶ ପାଇ ଓଡ଼ିଶା ପ୍ରଦେଶ ସୃଷ୍ଟିର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ପଣ୍ଡ କରିବା ଦୋଷରେ ବିଜୁ ଓ ନବୀନଙ୍କ ଉପରେ ଆରୋପ ଅଜାଡ଼ି ସରକାରଙ୍କ ଛାତିରେ ଛନକା ଭରି ନଥାନ୍ତା, ତେବେ ହୁଏତ ଏହି ସରକାରୀ “ଅନୁରୋଧ” ପତ୍ର ସୃଷ୍ଟି ବି ହୋଇନଥାନ୍ତା । (କ୍ରମଶଃ)